Oorspronkelijk werden gouden munten gebruikt als betalingsmunten. Er werd vanaf 1816 (Muntwet) tot 1971 immers de goudstandaard gehanteerd. Vanaf het moment dat goud ook een echte beleggings- functie kreeg, zijn er ook gouden munten die geen primaire betalingsfunctie hebben maar worden gebruikt als zuivere belegging. Bullionmunten tegenwoordig zijn niet alleen maar van goud. Maar ook gemaakt van andere edelmetalen als zilver, platina of paladium.
Eén van de belangrijkste eigenschappen van een beleggingsmunt of bullionmunt is, dat de waarde van de munt gebaseerd is op het gewicht fijn edelmetaal dat in de munt is verwerkt, gekoppeld aan de marktwaarde. Echter, bij veel gouden beleggingsmunten is er wel een nominale waarde gekoppeld en kan de munt tevens een wettig betaalmiddel zijn. Er is een belangrijk onderscheid dat wij hierin aan willen brengen is dat er verzamel- en herdenkingsmunten zijn enerzijds en de beleggingsmunten anderzijds.
De Europese Commissie benoemt in de Europese richtlijn 98/80/EG de eigenschappen van beleggingsmunten en onderscheid de beleggingsmunten hiermee met een deel van de verzamel- en numismatische munten. De volgende eigenschappen zijn bepalend voor beleggingsmunten:
- als het edelmetaal gehalte hoger is dan 90%;
- als de munt is geslagen na 1800;
- als het een wettig betaalmiddel is of is geweest in een staat;
- als de verkoopwaarde niet hoger is dan 80% van de marktwaarde.
Deze richtlijn heeft de Nederlandse overheid overgenomen in de Wet op de omzet- belasting 1968. Daarnaast geeft de overheid in deze belastingwet aan dat alle gouden munten die genoemd worden door de Europese Commissie in hun jaarlijkse in de C-serie van het Publicatieblad ook onder de noemer 'beleggingsmunten' valt.
(Bron: Wikipedia en M. Verheijen)
